SADECE SORULAR

Bir şehirden uzak kalmak istemek. İnsan nereye aittir? Sevdiği yahut sevildiği yere mi yoksa güzel anılar biriktirdiği yere mi aittir? Ruh bu durmuyor,kaçmak istiyor hep bir yere. Kaçtıkça neyi arıyor? Mutlu olduğu yeri mi? İnsanoğlu mutlu olduğu yere aittir, evet .Samanyolu Galaksisi'nin en masum dünyalılarıyız sanırım,kendi çapımızda.Ayın gölgesinde boşluğa dalıp gitmişiz.Pembe hayaller kurup istasyonlarda beklemişiz.Yeşilin her tonunda huzuru arayıp ,maviye aşık olduk.Renkleri karıştırıp beyazı suçsuz kıldık. Bir ağaç... Dallarında yemyeşil yapraklar.Gittikçe büyüyor yapraklar.Sanki gökyüzüne değecekler. Orada kuşlardan özgürlüğün hikayesini dinleyecekler sanırım. Çocukların ağaçların dallarından inmemelerinin sebebi belki de budur.Onlar bize söylemiyorlar ama... Ağaçların çocuklarla paylaştığı bir özgürlük hikayesi var.

KARANFİLLER

Yalnız kalınca büzüşürmüş karanfiller.Kırmızı karanfiller...Karanfiller her yerde olabilir.Bakarsın bir gün bir kitap sayfasının arasında hediye edilmiş ya da bir adam sevdiği kadına ''seni seviyorum'' diyememiş de karanfil almış. Bir çiçek ne kadar evrensel olabilirse o kadar büyük olmuş. Adı aşk olmuş.Ya da siz ne derseniz... Eylül mahallenin en güzel kızıydı.Simsiyah saçları beline kadar uzanırdı,gözleri yemyeşildi ve hep gülerdi o.Neşesi mahallenin dilindeydi.Bir bakan dönüp bir daha bakardı ona.Ama onda hep bir hüzün olurdu.Kimsenin bilmediği bir hüzün.Belki de bir beklediği vardı ya da bir derdi. Çok gülen insanlara iyi bakın ,herkesten sakladıkları bir dertleri vardır,köşelerde gizli kalmış gözyaşları, derlerdi. Hiç bilmedik o hüznün nedenini. Kim bilir belki de kimse Eylül'e kırmızı karanfil almamıştı...

Güvenmesek de mi Saklasak?

Bir,iki,üç...Hayat garip dostum.Ya da zaman garip,bilemiyorum.Bilmem gereken bir şey varsa o da güvendir sanırım. Zaman nasıl bu kadar hızlı akıp geçiyorsa güvendiğim insanlar da o hızla kalbimi kırıp geçiyor. Kötü olmamak için çabalarken kaderin blöf yapması trajikomiktir sanırım. Güven ,tek kelime olsa da hayatını bak nasıl zapt ediyor anlatayım kardeşim;birisine güvenmezsen aşık olamazdın,küçük parmaklarınla tutunduğun masaya güvenmeseydin ayakta duramazdın,güvenmeseydin o emlakçıdan evi almazdın ya da güvenmeseydin bir şeylere bu ömre devam etmezdin. Hayatın merkezinde seni dik tutmaya çalışan bir şeyler işte... Korkuyorsun ama güvenin kırılınca.İnsanlardan korkuyorsuOysa insansın yenilirsin,yenilirsin,yenilirsin sonra bir daha ayağa kalkarsın.Mecbursun!

İNSAN NEDEN KAYIP?

İnsan kayboldu... Sonra unuttu kendini. Hep başkasını aradı. Cevapları yanlış çıktıkça uzaklaştı benliğinden.Kalpte atarmış oysa cevaplar.İnsanoğlu ne zaman karanlığa düştü böyle? An'da kalmamak ve hep istemek.İstediğinin ne olduğunu bilmeden.Kırıldı o zaman,üzüldü ve dış dünyadan çekti kendini. Yalnızlaşmamız sabırsızlığımızdandı oysa.Hemen, kelimesini buldu insan .Zamanla yıllanan, emekle tat alan duygular hemen kelimesiyle kendinden uzaklaştı, yabancılaştı.Ruhu yordu...

ANLAŞILIR MI İNSAN?

Bilemezsin... Dünyaya geldiğin gibi gideceğini bilemezsin.Oysa ne çok kibirlidir insanoğlu .Sanki her şeyi o biliyormuş gibi.Sahip olmaK ister içindeki susuz kuyuyu doyurmak için. Her şeye ait olmak ister.Üzer,kızar,sevinir,haykırır... Basit bir problem,kısa bir yol tek çözümken gider o çöldeki yağmurda arar cevabını... Ne zorsa onu ister.Kardeşini annenden gizli bakkala yollarsın sonra arkasından bakarsın ki, geri gelecek mi korkusu... Çocukken her şey ne kadar büyüktü?Sadece büyüklerin yapabileceği şeyler vardı. Sonra büyüyünce fark ediyorsun ki asıl büyümekmiş çoğu şeyi yapamamak. Kaçmak mesela çocukken kaçmak... Ben küçükken aileme kızdığımda en fazla kapının önüne kaçabilirdim.Otururdum merdivende,çocukları izlerdim.Sonrada annem beni özlemiştir deyip geri dönerdim eve. Büyüyünce anladım ki gidebileceğin en uzak yer kendinmiş.İnsan kendinden kaçamazmış. Düşüncelerini rüzgar alıp götürsün diye camını açtığın araç seni ancak şehirlere ve ülkelere götürebilirmiş. Çığlıklarında götürmez bak seni senden. Düşüncelerin ve yaşadıkların ancak iyileştirirmiş insanoğlunu...