DAR VAKİT

Derin bir nefes aldı önce. Soğuğun tüm benliğine işlemesine izin verdi. Uzaklara daldı çok uzaklara. Bir şeyler düşünmeye zorladı kendini. Sonra olacak gibi değildi baktı ki. Hayatının hangi bir yerini düşünecekti. Her şey üst üste geliyordu zaten. Boş baktı. Daldı.. Daldı.. Yarım bırakıp da tamamlayamadığı ne çok şey vardı. Pişmanlıkları demirden parmaklık olmuş , sıkıştırıyordu sanki onu bir yerlere.. Yağmur çisilemeye devam ediyordu. Sokak lambasının vurduğu ışıktan izlemeye devam etti düşen damlaları. Yağan yağmurun bile bir sonu vardı da şu hayat dedikleri kader torbasının bir sonu gelmiyordu. Ömrün bitiyordu evet ama hayatın bulutlara uyacağı yoktu, bitmiyordu. Saatine baktı sonra. Buğulanmıştı. Camını silip görmeye çalıştı. Gece biri çoktan geçiyordu. Şu zaman dedikleri çocuk ne hergeleydi öyle. Kaçıyordu ve yakalayabilen yoktu. İçinde biriktirdiklerini ,söylemek isteyip de anlatamadıklarının ağırlığını , zamana bırakıp gitse mutlu olur muydu ? Hayal kırıklıklarını veresiye alan yer var mıydı acaba ? Sorular yerini yenilere bırakıyordu , bu belliydi. Ama gecenin bir vakti felsefe dinleyecek hali yoktu kendinden. En iyisi uyumaktı. Uyuyunca geçtiği filan yoktu da sadece düşünmüyordu işte bir şeyleri.Onun için hayatın özgürlük denemesiydi , rüyalar. O da ilk denemede tökezlediği için gerisini zamana bırakıp unutmaya çalıştı. O yüzden sadece uyumalıydı. Derin bir uyku..